مقاله ارزیابی تفاوت‌ ها در علل مرگ و میر در میان افراد خانه دار و بی خانمان

این مقاله به بررسی تفاوت‌ ها در علل مرگ و میر بین افراد خانه‌ دار و بی‌ خانمان مبتلا به اچ‌ آی‌ وی در سان‌ فرانسیسکو می‌ پردازد. با توجه به استفاده گسترده از درمان ضد رتروویروسی (ART)، تغییراتی در علل مرگ و میر مشاهده شده است. این مطالعه طولی به مقایسه میزان بقا و علل مرگ بین دو گروه پرداخته و نشان می‌ دهد که بی‌ خانمان‌ها به دلیل شرایط ناپایدار زندگی، بار بیشتری از بیماری‌های روانی و سوء مصرف مواد را تحمل می‌ کنند. برنامه‌های مختلفی برای حمایت از بی‌ خانمان‌ها و بهبود مراقبت‌ های اچ‌ آی‌ وی در این شهر اجرا شده است که نتایج مثبتی در پی داشته‌اند.

مقدمه
استفاده از درمان ضد رتروویروسی مؤثر (ART)، به بسیاری از افراد امکان زندگی با HIV(PLWH) را برای داشتن زندگی‌های سالم‌تر و طولانی‌تر داده است. در سانفرانسیسکو، زمان بقا و زنده‌مانی سه ساله در میان افراد با مرحله‌ی 3 HIV(AIDS) از 52 درصد در سال‌های قبل از ART 1990-1995 تا 90 درصد در سال‌های ART 2006-2015 (1) شده است. استفاده از ART منجر به تغییر در علل مرگ در میان PLWH شده است. این تغییر در سان فرانسیسکو آشکار است که در آن نسبت مرگ و میر ها در PLWH که در آن HIV به عنوان عامل مرگ شناخته شده است از 69.8 درصد در سال 2006-2009 به 59. درصد در 2014-2017(1) کاهش یافته است.

برعکس، مرگ و میر ناشی از بیماری‌ های قلبی و سرطان غیر ایدز به ترتیب از 23.2 و 14.7 به 29.9 و 20.3 برای این دوره‌ی زمانی افزایش یافته است.
در حالی که مرگ و میر ناشی از علت خاص در بین PLWH به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است، اطلاعات کمی در مورد مرگ و میر ناشی از علت برای PLWH بی خانمان وجود دارد. در سال 2016، حدود 291 PLWH بی خانمان در سان فرانسیسکو وجود داشت.

با توجه به آمار و ارقام نقاط شهر در سال 2017، تخمین زده می‌شود که 4353 نفر، صرف نظر از وضعیت HIV، در سانفرانسیسکو بی پناه نباشند و 2505 فرد دیگر نیز در حاشیه پناهگاه قرار گرفته‌اند. مطالعات جداگانه درباره افرادی که در فیلادلفیا، نیویورک سیتی و بوستون زندگی می‌کنند گزارش کرده‌اند که افراد بی خانمان در مقایسه با جمعیت عمومی میزان مرگ و میر بالاتری را به دلیل عواملی مانند نرخ بالاتر بیماری روانی-آتریک و سوء مصرف مواد دارند. تحمل بار اضافی زندگی با HIV باعث می‌شود افراد با بی خانمان در وضعیت آسیب پذیرتری قرار بگیرند.

با وجود این همبودی‌ها، نرخ بقاء HIV در مدت 5 سال با گذشت زمان برای PLWH که در سن فرانسیسکو بی خانمان‌ها را تجربه می‌کنند، بهبود یافته است. از بین تمام PLWH در سانفرانسیسکو که از سال 2002 تا 2006 به HIV مبتلا شده بودند، میزان بقاء 5 ساله برای افراد بی خانمان 79٪ در مقایسه با 92٪ در بین افراد خانه دار (P <0.001) بود.

تا سال 2011 هیچ تفاوتی در میزان بقای پنج ساله بین افراد بی خانمان و خانه دار وجود نداشت (40/0 = p) (6/0 = p) [6]. یک مطالعه تجزیه و تحلیل یک برنامه دائمی مسکن در بخش فرانسوی دائمی در سانفرانسیسکو نشان داد که از بین 6558 مورد ایدز که از سال 1996 تا 2006 در سانفرانسیسکو تشخیص داده شده، میزان بقای پنج ساله برای افراد بی خانمان 67٪ در مقایسه با 81٪ در میان کسانی بود که تحت مسکن حامی دائم قرار گرفته است (P <0.0001). بر خلاف بهبود در داده‌های مرگ و میر، یک مطالعه در سال 2017 در سانفرانسیسکو سرکوب ضعیف ویروس HIV را در بین PLWH کمتر از خانه گزارش داد.

این مطالعه شانس کمتری برای دستیابی به سرکوب ویروسی با افراد ساکن در پناهگاه‌ها (نسبت شانس تنظیم شده [OR] = 0.26، 95٪ CI 0.12، 0.59) و افرادی كه در خارج از خانه زندگی می‌کنند (تنظیم شده با OR = 0.15، 95٪ CI 0.08، 0.29). حتی اگر تلاشهای بسیاری برای تأمین مسکن و منابع پایدار در سانفرانسیسکو صورت گرفته است، بی خانمانی همچنان مانعی برای مدیریت تشخیص HIV است.

سه مداخله با هدف حمایت از افراد بی خانمان که در سن فرنسیسکو تجربه کرده‌اند، بین سالهای 1998 و 2006 برقرار شد: دسترسی مستقیم به مسکن (DAH)، Care Not Cash و قانون خدمات بهداشت روان (MHSA). DAH، همچنین به عنوان مسکن حامی دائمی شناخته می‌شود، در سال 1998 توسط بخش مسکن و بهداشت شهری وزارت بهداشت عمومی (DPH) سان فرانسیسکو تأسیس شد.

فهرست مطالب
مقدمه و پیش زمینه
مواد و روش‌ها
نمونه مطالعه و جمع آوری داده‌ها
تجزیه و تحلیل آماری
جدول 1 ویژگی‌های مطالعه در بین افراد مبتلا به HIV در سانفرانسیسکو
نتایج
مشخصات نمونه مطالعه
علل وفات توسط محل اقامت در هنگام فوت
نسبت شیوع – علل متعدد مرگ و میر
بحث
نتیجه گیری
منابع